Jak możesz pomóc sobie?

Kochani - pomoc dla siebie, to najtrudniejsze zadanie, jakie stoi przed Wami. 

Koncentrowanie się na sobie, to dla każdego z Was coś nowego. Nie stanowicie bowiem centrum swojego wszechświata. Krążycie na orbicie swego alkoholika. Kręcicie się wokół niego. Wasz dzień ogniskuje się wokół jego wyjść i przyjść. Najważniejsze, aby to on był zadowolony. 

W rezultacie sami stajecie się coraz bardziej chorzy. Stopniowo tracicie poczucie własnej wartości. Sami nie wiecie, co jesteście warci - gdy Wasz alkoholik stale Was tłumi, tracicie poczucie własnego ja. 

 

W pewnym stopniu przestaliście być już sobą. Można powiedzieć, że powoli przestajecie istnieć jako osoby. Wbrew swej woli pozwalacie aby choroba partnera – alkoholizm – decydowała o Waszej wartości, jako istoty ludzkiej. 

Jednak to nie staje się z dnia na dzień. Proces erozji przebiega stopniowo, przechodzi niezauważony.

Teraz, gdy staliście się świadomi tego procesu, możecie rozpocząć pracę nad odsunięciem go w przeszłość. Nie będzie to łatwe, ale spróbujcie rozpocząć to od dzisiaj. Zacznijcie żyć teraźniejszością – żyć dniem dzisiejszym. Uwierzcie, że TA chwila – właśnie TA – należy do Was. Pochwyćcie ją i wyciśnijcie z niej tyle, ile się da. Zróbcie to dla siebie. 

To wszystko sprawi, że staniecie w obliczu nowego pytania. Brzmi ono bardzo prosto, ale zobaczycie, że jest niezwykle trudne. Może z początku nawet go nie zrozumiecie. Pytanie to brzmi: „Czego ja chcę?”. Jest ono trudne, ponieważ nie wiecie na pewno, kto to jest „ja”. Zastanówcie się - Jak długo potraficie mówić o sobie, nie wspominając o kimś innym? Ile potraficie napisać zdań rozpoczynających się od „ja”? Ile czasu w rozmowie zdołacie poświęcić wyłącznie własnym myślom i uczuciom? 

Ma to na celu zwrócić Waszą uwagę na to, ile Waszych rozmów krąży dookoła chorego partnera. 

Nie mówię, czy to dobrze, czy źle.

 Zastanawiam się tylko nad tym, czy możecie w pełni świadomie zdecydować się na rozmowę tylko o sobie i rzeczywiście taką rozmowę przeprowadzić.

Najważniejsze w tym wszystkim jet to, aby każdy z Was zapamiętał i wcielił w życie tych kilka prostych zasad:

• Nie musisz dłużej uciekać od choroby - zacznij uczyć się o faktach dotyczących uzależnienia i współuzależnienia.

• Nie musisz dłużej obwiniać alkoholika za swoje życie. Zacznij żyć obok koncentrując się na własnych działaniach – to właśnie dzięki nim możesz się podnieść albo załamać.

• Nie musisz dłużej kontrolować picia alkoholika. Dowiedz się o dobry program leczniczy i zacznij namawiać go do leczenia.

• Nie musisz dłużej przychodzić z pomocą alkoholikowi. Zacznij pozwalać mu na cierpienie i ponoszenie odpowiedzialności za wszelkie następstwa jego picia.

• Nie musisz dłużej krążyć wokół powodów jego picia. Skieruj uwagę na siebie i w miarę możliwości powracaj do wzorów normalnego życia.

• Nie musisz dłużej grozić. Zacznij mówić to co myślisz i robić to co mówisz.

• Nie musisz dłużej przyjmować lub wyłudzać obietnic. Przestań się liczyć z nim w swoim realnym życiu a w szczególności nie opieraj na nich żadnych swoich planów.

• Nie musisz dłużej ukrywać faktu, że szukasz pomocy. Zacznij o tym otwarcie mówić alkoholikowi i swoim najbliższym.

 Jestem pewna, że jeżeli uda Wam się to wszystko skutecznie i konsekwentnie zrealizować, to każdy z Was zdoła odnaleźć w sobie siłę, aby powiedzieć - 

"To mój czas!" i nikt nie będzie w stanie Wam już odebrać tej pewności siebie. ;)

A teraz tradycyjne pytanie do Was - Gdyby Was poproszono o udzielenie odpowiedzi na pytanie czego chcecie dla samych siebie, łatwo by Wam to przyszło? Dlaczego osoby współuzależnione mają z tym takie problemy? Czy brak tej umiejętności rzeczywiście jest główną przyczyną większości błędnych decyzji w ich życiu?