Pułapka współuzależnienia, czyli na czym to polega c.d

 Kochani, jak Wam wcześniej obiecałam, dziś ciąg dalszy objawów współuzależnienia, więc zaczynamy ;)

Współuzależnienie wiąże się z postawą przyzwolenia. Wirując z osobą uzależnioną w jej chorym świecie iluzji i zaprzeczania, sami nasiąkacie myślami pełnymi zaprzeczeń (Nie, on/ona nie jest alkoholikiem), oskarżeń wobec innych (Gdyby miał/miała inną matkę), usprawiedliwień (To dlatego, że ma tak stresującą pracę). Przyzwalanie przejawia się w zwalnianiu kogoś z odpowiedzialności za jego życie i branie tego życia w swoje ręce.

To Ty przecież na przemian oskarżasz lub zbawiasz swego alkoholika, zatrzymujesz, odciągasz, myślisz za niego, odmawiasz picia w jego imieniu, planujesz za niego, podejmujesz za niego wszelkie życiowe decyzje, jesteś pełna/pełny nadmiernej odpowiedzialności za swojego alkoholika, tak jak jest się odpowiedzialnym za dziecko. Wiele osób mówi, że żyć z alkoholikiem, to tak, jak posiadać jeszcze jedno, krnąbrne dziecko. 

Aby przekonać się, czy jesteś osobą współuzależnioną, najlepiej byłoby porozmawiać ze specjalistą. Jednak można spróbować przynajmniej odpowiedzieć sobie na zamieszczone poniżej pytania - sprawdźcie, czy występują u Was następujące cechy lub skłonności:

• rozwiązywanie jego/jej problemów lub łagodzenie jego/jej cierpienia jest rzeczą najważniejszą w moim życiu, niezależnie od tego, ile mnie to emocjonalnie kosztuje;

• chronię go/ją przed konsekwencjami jego/jej postępowania, kłamię, aby go/ją osłonić, ukrywam jego/jej złe postępki, nigdy nie pozwalam o nim/ o niej źle mówić;

• próbuję ze wszystkich sił nakłonić go/ją do postępowanie według moich wskazówek;

• obsesyjnie kontroluję swego alkoholika (sprawdzam mu kieszenie, wylewam alkohol, przeszukuje jego rzeczy itp.)

• nie zwracam uwagi na własne odczucia i potrzeby;

• jestem gotowa/gotowy zrobić wszystko, byle tylko mnie nie porzucił/porzuciła;

• za wszystko, co się nie udaje w naszym życiu winię siebie;

• udaję, że wszystko jest w porządku, choć wcale tak nie jest;

• najważniejsze w moim życiu jest to, by mnie kochał/kochała i to pragnienie nadaje memu życiu kształt;

• nie potrafię odróżnić własnych myśli i uczuć od myśli i uczuć kogoś innego - myślę za kogoś, martwię się za kogoś, planuję za kogoś;

• do dobrego samopoczucia jest mi potrzebna aprobata i uwaga innych ludzi, ponieważ uważam, że nie jestem wystarczająco dobra/dobry;

• zachowuję się tak, jakbym ciągle kogoś za coś przepraszała/przepraszał;

• często nie wiem czego tak naprawdę chcę, ani czego potrzebuję;

• nie mam czasu na dbanie o siebie;

• mam w sobie więcej krytycyzmu, niż realizmu;

• kłamię, by osłonić tych, których kocham;

• pozwalam, by inni mnie ranili, nie próbując się bronić, boję się odrzucenia;

• nie umiem się bawić i być spontaniczna/spontaniczny;

• boję się swoich prawdziwych emocji, które drzemią głęboko we mnie;

• odczuwam beznadziejność, bezsilność i niemożność odmiany swojej sytuacji;

Jeżeli przynajmniej połowa tych stwierdzeń pasuje do Was to znaczy, że jesteście w pułapce współuzależnienia. Ponieważ jesteście w pułapce, przestaliście kierować swoim życiem, a Wasze stosunki z bliskimi Wam ludźmi przestały być satysfakcjonujące. Sami doświadczacie cierpienia i chaosu, toteż jest oczywiste, że Wy także potrzebujecie pomocy. Pierwszy krok w tym kierunku już zrobiliście - uświadomiliście sobie własną chorobę. Teraz czas na część drugą do uzyskania pełnego sukcesu, a więc sięgnięcie po pomoc, ale o tym już innym razem.

Moje pytanie na dziś brzmi: Jak myślicie, co warunkuje to, że osoby współuzależnione popadają w pułapkę swojej choroby i zamykają się w niej, izolując od świata zewnętrznego? Dlaczego nie zwrócą się do kogoś o pomoc? Czy Wy bylibyście w stanie zareagować, gdyby ktoś Wam bliski miał taki problem? Czy potrafilibyście pomóc tej osobie, jeżeli zauważylibyście, że ma problem?